Abel Tasman National Park

Eens, lang lang geleden (in de 17e eeuw) was er eens een reislustige Nederlandse man, die als eerste westerling een voet op Nieuw-Zeelandse bodem zette. Helaas besloten hij en zijn mannen de vruchten te eten uit de tuinen van de Maori. Daar waren zij niet zo blij mee, en met de taal barrière tussen de twee culturen zorgde dit voor een aardig opstootje. Nadat vier bemanningsleden van het reisgezelschap van de Nederlander waren vermoord is hij het land van de “wilde” maar ontvlucht met de rest van het gezelschap. De naam van de Nederlander was Abel Janszoon Tasman, en het stukje land waar hij en zijn bemanningsleden aan land kwamen staat vandaag de dag bekend als het Abel Tasman National Park. James Cook was in dat opzicht slimmer want die bracht een vertaler mee, waardoor de Engelsen uiteindelijk Nieuw-Zeeland koloniseerden en niet de Nederlanders. 

 In het Abel Tasman National Park loopt een van Nieuw-Zeelands “Great Walks”; lange afstandsroutes die zeker de moeite waard zijn om te doen en ook erg populair. Daardoor zat helaas de tweede berghut al vol, maar we konden toch nog twee dagen prachtig lopen. De wandeling zelf was heel eenvoudig met weinig hoogteverschil maar het uitzicht was echt waanzinnig, super blauwe baaien, goudgeel strand, je loopt door regenwoud gebied heen echt super mooi. We hebben mooie vogels gezien waarvan een de nationale Weka, een hele nieuwsgierige loopvogel en een California quail. 

Er was veel regen voorspeld maar het viel reuze mee, we hebben alleen het laatste uurtje van de wandeling (flinke) regen gehad. Het was zelfs warm, dus tijd om mijn trui in mijn rugzak te stoppen. En terwijl ik dat deed, ging ineens de grond schudden, dit is echt waar, er was een aardbeving. En dit klinkt heel heftig maar het schudden was nog minder dan het trillen op de steen voor de trollenkoning in de Efteling (een mooie vergelijking die ik niet kon delen met mijn Duitse wandelgenoten want die kennen de trollenkoning niet), maar het was wel heel gek! Mijn Duitse wandelgenote was gelijk in paniek over een tsunami maar dat was nog niet eens bij me op gekomen want het was zo zacht. In de hut hoorde we van de beheerder dat het epicentrum op Noordereiland lag, 63 kilometer ten noorden van New Plymouth. Het was een flinke beving van 6,7 op schaal van Richter maar het was op 163 kilometer diepte. Op Noordereiland was de beving niet eens te voelen, en omdat het zo diep was kregen wij wel een deel van het schudden mee. Wel weer een ervaring hoor, gekkigheid. Om een of andere reden zorgde het schudden van de aarde eerder voor een gevoel van verwondering en verbazing dan angst. Dit kan natuurlijk twee redenen hebben: ik ben super nuchter, of, ik zie het gevaar niet. Ik hou het maar op nuchterheid hahaha! Verder is de wandelroute zonder gekkigheden verlopen, de hut was heel gezellig met een haardvuurtje en er stond een gigantisch stapelbed waar je met 14 mensen in kan slapen, dat is toch de ultieme kinderdroom? Super cool! De volgende dag was ook echt heel mooi lopen en na de wandeling hebben we de watertaxi terug genomen en vervolgens de bus terug naar Nelson. Daar kwamen ik en Jessica aan in de avond en omdat ik werkelijk geen idee had wat ik de rest van mijn tijd in Nieuw-Zeeland ga doen, heb ik maar twee nachten geboekt zodat ik de volgende dag een beetje kon uitzoeken wat er allemaal te doen is hier op Zuidereiland zodat ik niks mis en ook op tijd in Christchurch ben om mijn vlucht naar Vietnam te nemen. Reizen met de bus gaat helemaal prima maar ik mis toch een beetje de flexibiliteit van de auto. Dus ik heb mezelf nu al beloofd dat ik nog een keer terug ga en in een campertje rond ga crossen. 

Ik ben nu via de westcoast naar het zuiden aan het zakken, rustig aan want ik heb alle tijd. Ik reis weer alleen want Jessica was toch niet helemaal mijn type, ze is te gestresst. Maar het alleen reizen bevalt nog steeds goed, je komt makkelijk mensen tegen om te kletsen of iets mee te doen. 

Nu ben ik ik Punakaiki (klinkt dat niet exotisch?!) en er is helemaal niks! Maar ik zit lekker aan de zee in een hostel dat meer op een beach house lijkt, en als ik naar buiten kijk zie ik de golven tegen de rotsen klotsen. Een bijzonderheid van Punakaiki zijn wel de Pancake Rocks. Dit zijn kalksteenrotsen die eruit zien als een stapel pannenkoeken (vandaar de naam). Regen, wind en de zee zorgen voor de bijzonder gelaagdheid van de stenen, heel fascinerend. En bij vloed klotsen de golven tegen de rotsen waardoor er water door gaten heen sproeit, de zogenaamde “blowholes”. Ik had eigenlijk nog plannen om te wandelen vandaag maar het weer is heel slecht, veel wind en regen, dus nu geniet ik maar van het uitzicht, speel wat spelletjes met mijn hostelgenoten en lees een boek. Ook wel eens lekker!