Dag Nieuw-Zeeland!

In het begin was er niks... uit dit niets ontstond de nacht, en uit eindelijk ontstond de schemering. Toen kwam Ranganui, de skyfather, met zijn geliefde Papatūānuku, the earthmother. Een van hun kinderen dwong hen ver van elkaar te leven, Ranganui boven, en Papatūānuku onder. Toen eenmaal het universum werd gecreëerd werd het land dat ook.

Op een dag wou Maui, hun favoriete zoon, de zoon met magische krachten, mee vissen met zijn broers. Van hen mocht hij niet mee dus verstopte hij zich in hun waka (kano). Toen de broers eenmaal ver op zee waren en het land niet meer in zicht was, kwam hij tevoorschijn. De broers konden niet meer terug aan land, dus moesten zij Maui wel meenemen. Dus, op een volgens hem juiste plek, wierp Maui zijn magische haak uit, de haak die hij had gemaakt van zijn grootmoeders kaakbeen. Een sterke ruk aan de vislijn was voor hem een teken dat hij vangst had. En grote vangst. Hij trok en trok, en uiteindelijk viste hij geen vis op, maar het Noordereiland. 

Op een dag gingen de oudste broer Aoriki en de andere broers van Maui op bezoek bij hun geliefde Papatūānuku. Maar zij werden overvallen door slecht weer, en hun waka kwam vast te zitten. Om zichzelf te redden klommen Aoriki en de broers op de kano. Maar de ijskoude noordenwind bevroor hen, en maakte hen uiteindelijk tot steen. En zo vormde de waka van Aoriki Zuidereiland, en de versteende broers werden de zuider Alpen. En de grootste broer Aoriki, “the cloud piercer”, die werd de grootste berg van Nieuw-Zeeland. Nu ook wel bekend als Mount Cook. 

En zo ontstond volgens een van de Maori legendes het prachtige land, waar ik de afgelopen twee maanden met zo veel plezier heb mogen rondreizen. Een land met zo veel landschappen, zo veel extreme landschappen, extreem weer en extreme natuursomstandigheden (Tornados, aardbevingen, regenval, sneeuw). Een land waar de mensen zo vriendelijk zijn, het weer zo veranderlijk, een land waar ontzettend veel one-lane bridges zijn omdat het nou eenmaal goedkoper is en er zo weinig verkeer is dat het makkelijk kan, een land waar zo veel respect is voor de natuur en ze zo hun best doen het weer te herstellen en te onderhouden, en een land wat echt het aller-aller mooiste is wat ik heb gezien.  De schoonheid van het land is zo groot en intens, er zijn zoveel mooie dingen te zien, en ik heb alleen het land kunnen verlaten door mezelf te beloven ooit terug te gaan.

Maar gelukkig, na een reis van 25 uur staat er weer een nieuw avontuur op mij te wachten. En hoewel mijn solo-avontuur over is, gaat mijn reis nog even verder! (Maar nu mét Ché!) dus voor nu: het kiwi avontuur is afgelopen, laat het loempia avontuur beginnen!