Échte luxe!

Ik zit nu in de bibliotheek van Palmerston North. Waarom helemaal naar Nieuw-Zeeland om de bibliotheek te bezoeken, zul je denken. Nou... ik hou van boeken, maar daarom was ik niet hier. Ik heb zojuist genoten van een échte goeie warme douche!!! In de bibliotheek gek he? Maar daar kun je voor $2 douchen. En het was een goeie douche. En dat is niet het enige, ik had ook nog eens een échte échte schone witte fijne zachte handdoek! Enjoy the little things zou ik zeggen, hmmmmm :). 

Nog een luxe vanochtend: koken in een keukentje! Zoals de afgelopen drie nachten hebben we vannacht ook weer op een freedom camping gestaan, die kosten niks, maar er is alleen een wc (vandaar de douche in de bibliotheek). Maar er was een of andere bijneenkomst op deze campingground van allemaal tot camper omgebouwde bussen, echt geweldig. Best wel veel van die old timers maar ook nieuwere bussen die helemaal omgebouwd worden tot camper. Vanochtend kwam een van de bus eigenaren een praatje met ons maken en bood ons aan gebruik te maken van zijn keuken en luxe stoelen om te ontbijten. En met de stevige wind die (blijkbaar altijd) waait op de camping konden we daar geen nee tegen zeggen! Dus terwijl hij zijn scheetige lelijke hondje ging uitlaten, hebben wij op ons gemakje ontbeten en daarna nog even met de man (Mike) gekletst. Hij was zo goed van vertrouwen dat ie gewoon open en bloot zijn portemonnee in de bus liet liggen toen hij weg was. Mensen zijn echt super vriendelijk (volgens Mike niet allemaal maar de meeste wel). Ze zijn echt super gastvrij, ik vind het ongelofelijk. De bus vanbinnen was super gaaf, met een bed boven, een toilet en douche, er was warm water, een geheel gasfornuis, overal opslagruimte, twee bankjes, zonnepanelen op het dak,genoeg licht... Mike heeft hem zelf helemaal opgeknapt, en is er nog mee bezig maar het heeft zeer zeker potentie! Dus nieuwe droom: truck drivers license halen en een bus kopen (dus Ché, dat wordt handjes uit de mouwen). Super cool. 

Gisteren hebben we onderweg naar de campsite nog even door Hastings heen gelopen, de stad is net als Napier in 1930 getroffen door een hele heftige aardbeving en daarna grotendeels opgebouwd in Art Deco stijl. Daardoor hebben sommige gebouwen een beetje een nep uiterlijk. Iemand die ooit in de outlet van Roermond is geweest, snapt precies wat ik bedoel (of kijk naar de foto van de clocktower van hastings op deze blog, dan zie je wat ik bedoel). Mensen vragen hier altijd waar je vandaan komt. In een winkeltje in hastings werkte een oudere man uit Kerkrade, hij woonde al 50 jaar in Nieuw-Zeeland, en vertelde dat hij in de mijnen had gewerkt. Hij sprak nog een beetje Nederlands, wel met een Limburgs accent natuurlijk haha! Ze vragen altijd hoe lang je al in Nieuw-Zeeland bent en hoeveel tijd je nog hebt. En wat je daarna gaat doen. Mijn antwoord is altijd hetzelfde, eerst Vietnam, dan thuis werk zoeken. Hun antwoord is altijd hetzelfde: maar hier in Nieuw-Zeeland kun je ook werken! Working-Holiday visa, fruit plukken, verder reizen, meer werken, heel jaar lang! Tja... tja... wat moet ik ervan zeggen. Ja... hahaha ja klinkt verleidelijk, maar toch maar niet. Ik denk dat ik met alle energie terug kom om een baan in mijn eigen werkveld te zoeken, en dat is een van de doelen van mijn reis geweest, dus het is fijn om te merken dat dat na twee weken al een voltooid doel is. En het maakt niet uit welke weg je volgt, je komt er wel. Ik hoop heel erg deze vrijheid vast te houden als ik terug in Nederland ben. 

Dit zou een mooi inspirerend einde zijn geweest van dit stukje maar ik heb nog meer te vertellen. Jongens, belevenissen, de hele tijd haha! En ik post al min of meer elke twee dagen een blog. We hebben gisteren ook nog de Te Mata Peak beklommen. Een wandeling van twee uur, hoe erg kan er zijn? Nou halleluja, wat een stijle klim! Maar het weer was strak blauw dus we konden heel ver kijken, we konden zelfs de bergen van het tongariro national park zien (je weet wel, die fantastische alpine crossing die ik een aantal dagen geleden heb gelopen) alleen dan van de andere kant. Het landschap is langzaam verandert in veel bomen en planten in graslanden met schaapjes. Zeker niet minder mooi. Het landschap is nog steeds glooiend. Nu gaan we richting Mount Taranaki rijden, misschien wel bekend voor sommigen van jullie want het is de berg die voorop de lonely planet staat. Maar misschien gaat er wel een belletje rinkelen als ik een foto post. Of niet, en zie je gewoon een mooi plaatje (hopelijk)!i